Yorgun Bir Eşikten Geçerken

Yeni bir yıla giriyoruz. Ama çoğumuz bunu enerjiyle değil, yorgunlukla karşılıyoruz ve bu yorgunluk sadece bedensel değil. Daha çok, içte birikenlerden.

Hayat Her Zaman Adil Değil

Bazen hayat adil davranmıyor. Ne kadar çabalarsak çabalayalım, bazı şeyler olmuyor. Buna kızmak, isyan etmek, “neden ben?” demek…

Bunların hiçbiri yanlış değil.

Geçmeden Önce Durmak

Çoğu zaman bize şunu söylüyorlar:

“Olumlu düşün.”

“Güçlü ol.”

“Geçecek.”

Ama bazen geçmeden önce durmak gerekir. Olduğu yere bakmak gerekir.

Konuşulmayanlar Yorar

Duygusal yorgunluk, üst üste gelen zorluklardan çok taşınan ama konuşulmayanlardan oluşur.

Adını koyamadıklarımız, yerine hemen devam ettiklerimiz bizi yorar.

Kabul Bir Yenilgi Değil

Her şeyi düzeltemeyiz. Her şeyi kontrol edemeyiz. Ve bunu kabul etmek, yenilmek değildir.

Bu kabul, yükü biraz yere bırakabilmektir.

Yönetebildiğimiz Yer

Yönetebildiğimiz şey, hayatın kendisi değil; hayata verdiğimiz karşılıktır.

Bugün nereye bakacağımız, kendimize nasıl davrandığımız, ne kadarını taşımayı seçeceğimiz…

Yetmediğini Kabul Etmek

Bazen başaramayız. Bazen yetmez. Bazen gücümüz düşer. Bunu teslim etmek, zayıflık değil; gerçekliktir.

Ve gerçeklikle temas, insanı toparlar.

Yorgunlukla İlişki Kurmak

Duygusal yorgunlukla baş etmek, onu yok saymakla değil; onunla ilişki kurmakla olur.

“Şu an bu kadarı mümkün.” demek bile bir yönetme biçimidir.

Hayatta Kalmanın Sessiz Gücü

Bu hayatta kalıyor olmak, her gün çok güçlü olmak demek değil.

Bazen sadeceq dağılmadan kalabilmek, kendini tamamen kaybetmemek yeterlidir. Bu da bir beceridir.

Yukarıdan Bakabilmek

Bugün hissettiğimiz her duygu, bizde bir düşünce yaratır.

Ve çoğu zaman bu düşüncelerle, hayatın tamamına değil; sadece çok küçük bir parçasına bakarız.

Oysa mümkün olan bir şey var: Duygularımızı inkâr etmeden, düşüncelerimize biraz yukarıdan bakabilmek.

İşte bu mesafe, hayatı değil belki, bakışımızı genişletir.

Ve bazen bu, kendimizle yeniden temas kurmak için yeterlidir.